استانداردهای اترنت برای کابل فیبر نوری
100Base-FX استانداردی است که بازدهی شبکه را با استفاده از انتقال باند پایه و کابل کشی فیبر نوری به 100Mbps افزایش می دهد. 100Base-FX به کابل های چند حالته ای نیاز دارد که حداقل دارای دو استاندارد فیبر باشند. در حالت انتقال یک طرفه از یک استاندارد برای انتقال و استاندارد دیگر برای دریافت داده و در روش انتقال دو طرفه، از هر دو استاندارد برای ارسال و دریافت داده استفاده می شود. طول هر بخش 100Base-FX در انتقال یک طرفه حداکثر 412 متر و در انتقال دو طرفه 2000 متر است و در هر بخش تنها می توان یک تکرار کننده را به کار برد. این فن آوری از همبندی ستاره استفاده می کند و تکرار کننده را می توان به شکل خطی به شبکه افزود.
با توجه به اینکه 100Base-FX و 100Base-T عضو یک استاندارد می باشند به راحتی می توان آنها را در یک شبکه به شکل همزمان استفاده کرد. برای این کار دستگاه های گیرنده فرستنده (مانند کارت شبکه) باید دارای درگاه های RJ-45 و SC، ST، LC و یا MT-RJ باشند. همچنین برای اتصال دو نوع شبکه باید از مبدل رسانه ی 100Base-TX به 100Base-FX استفاده کرد تا سیگنال ها به راحتی از یک استاندارد به استاندارد دیگر تبدیل شوند.
1000Base-LX در استاندارد IEEE 802.3z سه نوع مختلف فن آوری اترنت 1000Base یا Gbps را برای استفاده در شبکه های کابل فیبر نوری ارائه کرده است. شاید پر استفاده ترین استاندارد اترنت 1Gbps، امروزه 1000Base-LX
باشد. در این استاندارد 1000 به 1000Mbps، Base به انتقال باند پایه و LX به مبتنی بودن این استاندارد به طول موج های 1300 نانو متری اشاره دارد. این استاندارد توانایی استفاده از فیبر های تک حالته و چند حالته را دارد. در صورت به کار بردن فیبر چند حالته (دارای قطر 62.5 میکرونی) حداکثر طول بخش 550 متر و برای فیبر تک حالته (با قطر 8 میکرون) این عدد 5000 متر خواهد بود. در این گونه شبکه بین هربخش تنها می توان از یک تکرار کننده استفاده کرد و به خاطر ظرفیت بالای طول آن، یکی از انتخاب های مناسب برای گسترش شبکه های جهانی و شهری است.
1000Base-SX این استاندارد نیز شبیه به استاندارد 1000Base-LX می باشد با این تفاوت که تنها از رسانه ی فیبر نوری چند حالته استفاده می کند و همین موضوع نصب این شبکه را قدری گران تر از شبکه ی 1000Base-LX کرده است. یکی دیگر از تفاوتهای این دو استاندارد این است که 1000Base-SX از طول موج های کوتاه تر از 850 نانو متری استفاده می کند. حداکثر طول بخش شبکه در این استاندارد به قطر فیبر و کیفیت پهنای باند انتقال داده ها بستگی دارد. کیفیت پهنای باند (Modal Bandwidth) واحدی از بالاترین بسامد سیگنال یک فیبر چند حالته است که در یک فاصله ی مشخص قابل پشتیبانی بوده و واحد اندازه گیری آن MHz-km می باشد.
زمانی که از فیبرهایی با قطر 50 میکرون و بالاترین کیفیت پهنای باند استفاده می شود، حداکثر طول بخش در شبکه ی 1000Base-SX برابر 550 متر خواهد بود. برای فیبرهایی با قطر 62.5 میکرون این مقدار به 257 متر کاهش خواهد یافت.
استانداردهای فیبر نوری 10 گیگابیتی
در سال 2002، IEEE استاندارد 802.3ae را برای شبکه های اترنت فیبر نوری که می توانستند داده ها را با سرعت 10Gbps انتقال دهند، ارائه داد. در این استاندارد چندین مورد مختلف جدید تشریح شده بود ولی همه دارای ویژگی های مشترکی بودند. برای نمونه، همه ی فیبرهای نوری 10 گیگابایتی مختار به استفاده از همبندی ستاره بودند و می توانستند تنها از یک تکرارکننده استفاده کنند. افزون بر این استانداردهای 10 گیگابایتی تنها قابلیت استفاده از روش انتقال دو طرفه را دارند.
10GBase-SR و 10GBase-SW یک انتخاب 10 گیگابیتی با حداقل طول بخش می باشند. همان گونه که می دانید منظور از 10G بازدهی 10 گیگابیتی و Base انتقال باند پایه است. در این استانداردها S به برد کوتاه و R و W به نوع کد گذاری لایه فیزیکی استفاده شده در هر استاندارد اشاره دارد. 10Gbase-SR برای کار با اتصالات فیبر در شبکه های محلی طراحی شده است و از 10Gbase-SW برای کار با اتصالات شبکه های گسترده ی جهانی استفاده می شود.
10GBase-SR و 10GBase-SW مبتنی بر فیبر چند حالته بوده و سیگنال ها را با طول موج 850 نانو متری منتقل می کنند. حداکثر طول بخش شبکه برای این استانداردها به قطر فیبر نوری و کیفیت پهنای باند مورد استفاده در شبکه بستگی دارد. برای نمونه، اگر قطر فیبر نوری 50 میکرون و از بالاترین کیفیت پهنای باند استفاده شود، حداکثر طول بخش شبکه 300 متر خواهد بود. اگر این قطر به 62.5 تبدیل شود طول بخش شبکه به 66 متر کاهش خواهد یافت.
10GBase-LR و 10GBase-LW یکی دیگر از انواع شبکه های تعریف شده در استاندارد 802.3ae می باشند که در آن L به برد بالا اشاره دارد. این شبکه ها سیگنال ها را با طول موج های 1310 نانومتری در فیبرهای تک حالته انتقال می دهند. حداکثر طول بخش این گونه شبکه ها 10000 متر می باشد. منظور از W در 10Gbase-LW، روش یکتای کد گذاری است که به آن اجازه می دهد با پیوندهای SONET WAN کار کند. این فن آوری ها مناسب شبکه های شهری و گسترده می باشند.
10GBase-EW و 10GBase-ER برای بخش های طولانی شبکه های فیبر نوری، مدیر شبکه این استانداردها را انتخاب می کند. در این استاندارد E به برد گسترش یافته اشاره دارد. 10GBase-EW و 10GBase-ER از فیبر تک حالته ای که بتواند سیگنال ها را با طول موج های 1550 نانومتری انتقال دهد استفاده می کنند. طول هر بخش این شبکه ها 40000 متر می باشد. استاندارد، 10Gbase-EW از نوعی کد گذاری استفاده می کند که با قالب انتقال SONET سازگار است. طول بخش این استاندارد، 10GBase-EW و 10GBase-ER را بهترین گزینه برای استفاده در شبکه های گسترده تبدیل کرده است. در جدول زیر استاندارد های عمومی اترنت را می توان مشاهده کرد.